Pożegananie

Nie, nie martwcie się, to nie koniec bloga. To chodzi o coś zupełnie innego, nie związanego z Dramione, dlatego nie czytajcie, jeśli nie macie ochoty, jednak muszę to zrobić tutaj. Chcę to zrobić tutaj, ponieważ przez ten blog nie tylko dzielę się z Wami historią Dramione, ale także wyrażam siebie. Oczywiście, jeśli stwierdzicie, że to nieodpowiednie lub po prostu nie chcecie tego tutaj, usunę to.

Nigdy nie wiedziałaś, że piszę, prowadzę bloga i już nigdy się nie dowiesz. Ale ja właśnie tak radzę sobie z emocjami. To dla Ciebie, to moje pożegnanie.

                   Dla mojej Babci 

Pusty fotel, martwa cisza, ciemność…

Odeszła, sama, ktoś powiedział, z wyboru

Nie byłam przy niej

Tak jak ona nie była przy mnie

Bliska, a za razem tak daleka

Jeszcze to do mnie nie dotarło,

a może już nigdy nie dotrze

To jak pustka, której nikt nie odczuje

ponieważ ona już zawsze była…

Sucha chusteczka, ani łzy

Nie płaczę, nie mogę

Zobojętniałam ? Pozbyłam się emocji ?

A może ciężko tęsknić za kimś

kogo się nie znało…

Jeszcze to do mnie nie dotarło,

a może już nigdy nie dotrze ?

Jutro ubiorę się na czarno,

po prostu, od tak

Potem przyjdzie sumienie

ze swoimi wyrzutami,

czemu mnie tam nie było…

Czemu nie byłam tam częściej,

dlaczego nie kochałam ?

Dlaczego nie kochałam mimo wszystko ?

Będę się usprawiedliwiać, kłamać, wykręcać

ale prawda i tak będzie gorzka

Sucha chusteczka, ani łzy

Nie chcę płakać, bo tak wypada

bo wszyscy na około wypłakują strumienie

Chcę łez szczerych, z serca

może przyjdą, może nie…

Ktoś spyta, czemu jestem taka zimna

Nie jestem.

Jestem wrażliwa, aż za bardzo

Jeszcze to do mnie nie dotarło,

a może już nigdy nie dotrze

Mokra chusteczka, jedna  łza

Łza, za te wszystkie łzy,

których nie ma

Za lata, które trwały kilka dni

za wspomnienia, ubogie i wyblakłe

za miłość, która zagubiła się

gdzieś po drodze życia...

Za ciszę, która krzyczała

za żal, który będzie trwać

za ból, który minie

za szkody, które zostaną na zawsze

Łza smutku, przepełniona tym,

czego nie było…

Jutro ubiorę się na czarno,

po prostu, od tak

Nie powiem nikomu ani słowa

po co pocieszenie, skoro

moje serce nie krwawi

moja dusza nie cierpi

Nie mam za czym tęsknić…

Nie ma głosu, którego będzie brakować

ciepła rąk, które zastąpi chłód

nie ma słów do zapamiętania

wspomnień do zakopania

na zawsze

w głębokościach umysłu i serca…

Gdzieś tam, w środku

obudziło się coś małego

jak ziarenko pyłu na wietrze

Żal za czymś, czego nie było

wyrzut,  że czegoś nie ma

plama, której się nie spierze

Pojawi się na chwilę,

ale zostanie na dłużej

Zniknie za jakiś czas,

ale powróci

w zimną, bezsenną noc

jak zły sen,

koszmar, który wciąż wraca…

Pusty fotel, martwa cisza, ciemność

Odeszła, sama, ktoś powiedział, z wyboru

Nie byłam przy niej

Tak jak ona nie była przy mnie

Bliska, a za razem tak daleka

To moje pożegnanie. Obyś była teraz w lepszym miejscu [*]